ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ: Σκέψεις μετά την κατάργηση δύο παράλογων φόρων

του Χρήστου Ντάλα, εκπροσώπου της εταιρείας ΤΟΜΗ Α.Ε.

Από τα τελευταία νέα μας είναι ότι με την παρ. 6α του δεύτερου άρθρου του Ν. 4393/06 (ΦΕΚ 106A/6.6.2016) «Κύρωση της Προγραμματικής Συμφωνίας (Programme Arrangement) Αριθ. Α-1424 [MIOS] μεταξύ του Ομοσπονδιακού Υπουργού Άμυνας και Αθλητισμού της Δημοκρατίας της Αυστρίας, και του Υπουργού Άμυνας του Βασιλείου του Βελγίου…» καταργήθηκε η κράτηση του 2% υπέρ ΤΣΜΕΔΕ και 1% υπέρ ΤΕΕ επί των αμοιβών των μελετών και των επιβλέψεων δημοσίων και ιδιωτικών τεχνικών έργων.

Οι παραπάνω εισφορές μαζί με το αντίστοιχο 2% υπέρ ΤΕΕ που καταργήθηκε πρόσφατα, δηλ. 5% επί του τζίρου, αποτελούσαν ποσοστό της τάξης του 25% του καθαρού εισοδήματός των μελετητών.

Οι μελετητές, μόνο αυτοί απ’ όλους τους μηχανικούς, κατέθεταν το ένα τέταρτο του εισοδήματός των υπέρ του ασφαλιστικού των φορέα (επί πλέον των εισφορών που ίσχυαν για όλους τους μηχανικούς χωρίς καμία επιπλέον παροχή) υπέρ του ΤΕΕ (επιπλέον των εισφορών που πλήρωναν όπως όλοι οι μηχανικοί άνευ λόγου) και υπέρ ενός ΑΕΙ (!) (μόνοι από όλους του Έλληνες φορολογούμενους).

Τα προηγούμενα σε βάρος και της ανταγωνιστικότητας με τους μελετητές άλλων χωρών, οι οποίοι δεν ήταν υποχρεωμένοι για τέτοιες εισφορές.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο η ζωή φορέων (ασφαλιστικών, συνδικαλιστικών, κτλ.) στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε τέτοιους παράλογους φόρους.

Οι παραπάνω εισφορές (“φόροι υπέρ τρίτων” κατά τις αγαπημένες συνήθειες του πελατειακού κράτους) θεσμοθετήθηκαν σε εποχές που η Ελλάδα ήταν άλλη χώρα με συνολικά μερικές εκατοντάδες μηχανικούς.

Πώς όμως κατάφεραν να επιβιώσουν σχεδόν επτά δεκαετίες;

Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με την δυσκολία στην κατάργηση του οποιουδήποτε φόρου. Ουδέν μονιμότερο ενός θεσμοθετημένου εσόδου. Είναι χαρακτηριστική η ιστορία της κατάργησης του 1% υπέρ ΕΜΠ. Περί το 2000 υπήρξε απόφαση για την κατάργησή του. Η απόφαση αυτή εφαρμόστηκε για μικρό χρονικό διάστημα και στη συνέχεια ανακλήθηκε εξαιτίας κάποιων ατελειών της απόφασης χωρίς κάποιος αρμόδιος να επιληφθεί. Πριν δύο χρόνια στα πλαίσια υποχρεώσεων της χώρας για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις περιλήφθηκε και η κατάργησή του συγκεκριμένου φόρου. Κάποιος “δαίμων” όμως φρόντισε ώστε η διατύπωση να είναι ασαφής και να μην αφορά τις μελέτες στις οποίες γινόταν η κράτηση αλλά μόνο στη Τοπογραφική Υπηρεσία του ΥΠΑΑΤ, η οποία ουδεμία σχέση είχε (!).

Ο δεύτερος έχει να κάνει με το ότι η κατάργηση φόρων που άδικα πλήρωναν οι μελετητές ουδέποτε είχε συμμάχους. Οι πόροι αυτοί ενδεχόμενα αφορούσαν το σύνολο των μηχανικών. Για το λόγο αυτό οι εκάστοτε ηγεσίες του ΤΕΕ και των άλλων φορέων των μηχανικών σε κάθε προσπάθεια για την κατάργησή τους σφύριζαν αδιάφορα.

Ο τρίτος λόγος έχει να κάνει με την ατολμία που οι ίδιοι οι φορείς των μελετητών προωθούσαν το θέμα. Ενώ  από παλαιά ήταν φανερός ο εσωτερικός συντεχνιασμός ουδέποτε κινήθηκαν με αποφασιστικότητα τόσο εντός Ελλάδας όσο και στα κοινοτικά όργανα. Ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε το όπλο της ανταποδοτικότητας των οποιονδήποτε εισφορών, η οποία ήταν κοινοτικό κεκτημένο πολύ πριν από τα μνημόνια.

Τέλος εποχής. Πριν λίγες μέρες δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ το νέο θεσμικό πλαίσιο με 379 (!) άρθρα. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο τίποτα δεν είναι όπως εχθές.

Στα πολλά που σαρώθηκαν είναι και κάποια “καπέλα” που μας είχαν φορεθεί από παλαιοτάτων χρόνων. Όπως και για πολλά άλλα για το θέμα αυτό έπρεπε να φροντίσουν τα μνημόνια. Ο ελάχιστος εξορθολογισμός έπρεπε να μας επιβληθεί απ’ έξω. Και για την κατάργηση κάποιων εισφορών των μελετητών έπρεπε να “συνωμοτήσει” ο Ομοσπονδιακός Υπουργός Άμυνας και Αθλητισμού της Αυστρίας με τον Υπουργό Άμυνας του Βελγίου (!).